Edebiyatı Cedide Yazarları, Edebiyatı Cedide Şairleri
Edebiyat-ı Cedide, Türk edebiyatında 19. yüzyılın sonundaki yenilik akımı (1896- 1901). Tanzimat sonrası Türk edebiyatında divan edebiyatına karşı çıkarak Batı’dan esinlenen yeni bir edebiyat oluşturma çabalarını kapsayan bir kavramdır. Temsilcileri Servet-i Fünun dergisinde bir araya geldikleri için “Serveti fünun Edebiyatı” adıyla da anılır. Dergi, II. Abdülhamid sansürü tarafından kapatılınca, Edebiyat-ı Cedideciler de dağıldı. Ama etkileri bir süre daha sürdü.
II. Abdülhamid döneminin ağır siyasal koşulları içinde ortaya çıkan Edebiyat-ı Cedide şairleri toplum sorunlarıyla ilgilenmediler, “sanat sanat içindir” ilkesine sarıldılar. Söyleyiş kaygısı ve hayattan kaçış eğilimi onları betimlemeye, doğa görünümlerini anlatmaya, bir çeşit resim-şiire götürdü. Ama bir yandan da dizeler bütününde bir dış müzik yaratmak için sözcüklerin ses değeriyle de sürekli oynadılar. Yalnızlık, sessizlik, köşeye çekilme özlemi ve aşk temalarını, biraz da hastalıklı biçimde işlediler. Tevfik Fikret’in, Türk şiirine ayrı bir ivme kazandıran siyasal ve topluma dönük ürünleri dışındaki şiirlerinde de aynı özellikler görülür.
Edebiyat-ı Cedide’nin şiir alanındaki başlıca temsilcileri Tevfik Fikret, Cenab Şahabeddin, Hüseyin Siret (1872-1959), Hüseyin Suat (1867-1942), H. Nâzım (Ahmet Reşit Rey), Ali Ekrem (Bolayır) (1867-1937), Süleyman Nesip (1866-1917), Süleyman Nazif, Faik Ali (Ozansoy) ve Celâl Sahir (Erozan);
Düzyazı alanındaki temsilcileri ise Halit Ziya Uşaklıgil, Mehmet Rauf, Hüseyin Cahit Yalçın, Ahmed Hikmet Müftü- oğlu, Saffeti Ziya (1875-1929) ve Ahmed Şuayb’dır.
Edebiyatı Cedide Şairleri ve Edebiyatı Cedide Yazarlarını Aktardık.
Hemen Yorum Yaz