Edebiyatı Cedide Şairleri ve Yazarları

Edebiyatı Cedide Yazarları, Edebiyatı Cedide Şairleri

Edebiyat-ı Cedide, Türk edebiyatında 19. yüzyılın sonundaki yenilik akımı (1896- 1901). Tanzimat sonrası Türk edebiyatında divan edebiyatına karşı çıkarak Batı’dan esinlenen yeni bir edebiyat oluşturma çaba­larını kapsayan bir kavramdır. Temsilcileri Servet-i Fünun dergisinde bir araya geldik­leri için “Serveti fünun Edebiyatı” adıyla da anılır. Dergi, II. Abdülhamid sansürü tara­fından kapatılınca, Edebiyat-ı Cedideciler de dağıldı. Ama etkileri bir süre daha sürdü.

II. Abdülhamid döneminin ağır siyasal koşulları içinde ortaya çıkan Edebiyat-ı Cedide şairleri toplum sorunlarıyla ilgilen­mediler, “sanat sanat içindir” ilkesine sarıl­dılar. Söyleyiş kaygısı ve hayattan kaçış eğilimi onları betimlemeye, doğa görünüm­lerini anlatmaya, bir çeşit resim-şiire götür­dü. Ama bir yandan da dizeler bütününde bir dış müzik yaratmak için sözcüklerin ses değeriyle de sürekli oynadılar. Yalnızlık, sessizlik, köşeye çekilme özlemi ve aşk temalarını, biraz da hastalıklı biçimde işle­diler. Tevfik Fikret’in, Türk şiirine ayrı bir ivme kazandıran siyasal ve topluma dönük ürünleri dışındaki şiirlerinde de aynı özellik­ler görülür.

Edebiyat-ı Cedide’nin şiir alanındaki başlı­ca temsilcileri Tevfik Fikret, Cenab Şahabeddin, Hüseyin Siret (1872-1959), Hüseyin Suat (1867-1942), H. Nâzım (Ahmet Reşit Rey), Ali Ekrem (Bolayır) (1867-1937), Süleyman Nesip (1866-1917), Süleyman Nazif, Faik Ali (Ozansoy) ve Celâl Sahir (Erozan);

Düzyazı alanındaki temsilcileri ise Halit Ziya Uşaklıgil, Mehmet Rauf, Hüse­yin Cahit Yalçın, Ahmed Hikmet Müftü- oğlu, Saffeti Ziya (1875-1929) ve Ahmed Şuayb’dır.

Edebiyatı Cedide Şairleri ve Edebiyatı Cedide Yazarlarını Aktardık.