Halk Edebiyatı Ozanları

1 yorum

1. İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ
   Ozanımız İslahiye’li Ozan İsmail YILMAZ; 1920 yılında Gaziantep’in İslahiye ilçesinin Kozdere (İntilli) köyünde doğdu. 3 yaşında iken babası Çete Reisi Göv Mehmet Çavuş Gavur Dağlarının Kanlı Geçit, Kızıldere mevkiinde Fransızlarla yapılan bir çatışma esnasında iki akrabası ile birlikte şehit düşünce öksüz kalır. Kendinden iki yaş küçük kardeşi Ahmet’le birlikte dedesi ve amcaları tarafından büyütülür. Askere gider gelir ve evlenir. İlk eşinde 4 çocuk babası olur. İlk eşi vefat edince ikinci evliliğini yapar 5 çocuk da ikinci eşinden olmak üzere 9 evlat babası olur.
   Devlet Demir Yollarında memur olur. 54 yaşında vazife başında 54 yaşında bir kalp Krizi sonunda vefat eder. Mezarı İslahiye’nin Kozdere Köyündeki Göztepe mezarlığındadır.
   Gençlik yıllarında başladığı şiir ve hikaye söylemeye ve yazmaya ölümüne kadar devam eder. Şiirleri Bazı dergi ve gazetelerde yayınlanır. “Şakkışefe” ve “Toros Seyahatı” isimli basılı iki şiir kitabı bulunmaktadır. Hayatı ve şiirleri pek çok Edebiyat öğrencileri ve Öğretim Üyeleri tarafından Tez konusu olarak işlenmiş ve hazırlanmıştır. İsmailoğlu Mustafa YILMAZ, İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ’ın oğludur.

   UYARMA

   Ne zamandan beri şair olmuşsun?
   Pek nice hoşuma gitti sözlerin.
   Bilmiyorum kime aşık olmuşsun?
   Ateşli aşıka benzer sözlerin.

   Söyleyin arkadaş ben de bileyim
   Azmış yaranıza merhem olayım
   Beraberce ağlayalım, gülelim
   Yaktı içerimi dağlar sözlerin.

   Davranışın başka, duruşun tuhaf
   Herkes sayılırken sen bundan muaf
   Bilğiler toplamış, olmuşsun sahaf
   Zorlukları çözüp, sağlar sözlerin.

   Yüksek dağlar başı çok serin olur
   Herkes sevdiğini arar da bulur
   Güzel sevmeyenler ecelsiz ölür
   Beni sana sıkı bağlar sözlerin.

   Uzatmak istemem bu kadar yeter
   Avcılar avına okunu atar
   Seninkinden benin derdim çok beter
   Bunu mu söyletmek, ister sözlerin.

   İSMAİL YILMAZ’ın bitiyor sözü
   Gözü değil ağlar her zaman özü
   Sırrını diyemez sararmış yüzü
   Ahınan vahınan geçer sözlerin.
   01.02.1974 – Fevzipaşa/İslahiye

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   AĞLARIM – 1

   İntilli Köyünde fakir doğmuşum
   Baba ocağını bilmez ağlarım.
   Amcalarıma da evlat olmuşum
   Babam şehit, ana bilmez ağlarım.

   Ben beni bileli el diyarında
   Ümidim kalmadı artık yarında
   Samimi arkadaş çoktu varımda
   Şimdi yapayalnız kaldım ağlarım.

   Derdim çoktur söylemekle tükenmez
   Ev hasreti kolay değil çekilmez
   Gurbet elde kimse kimseyi bilmez
   Beni bir bilen yok ona ağlarım.

   Çalışmaya çıktım İskenderun’a
   Eş evlat hasreti kokar buruna
   Uzak olmam eşin gider zoruna
   Gurbette çarem yok ona ağlarım.

   Beklediğim boşa çıktı ümitler
   İşsiz gezer nice babayiğitler
   Zengin giyer kutnu ile ipekler
   Bana çul bulunmaz titrer ağlarım.

   İSMAİL’im gezdim gurbet elini
   Küçük yaşta yokluk kırdı belimi
   Anlatacak kimsem yoktur derdimi
   Ev halkından uzak kaldım ağlarım.
   10.01.1949 – İskenderun

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   ARTIK

   —Şule YÜKSEL’e–
   Okurdum yazını ederdim ahı
   Aktıkça akardı gözümün yaşı.
   Geçen günlerime ederim vahı
   Öyle günlerimiz gelmesin artık.

   Şule YÜKSEL kardeş İslam yazarı
   Maksad bilgi sunmak biz acizleri
   Okuyanın ağlar her an gözleri
   Durmadan ağlasın o gözler artık.

   Kalemi durmadan yazı yazıyor
   Gereksizler bir kül olmuş tozuyor
   Sizleri üzenler bizi üzüyor
   Allah ıslah etsin onları artık.

   Allah der alırsın eline kalem
   Gözyaşı tutamaz onu okuyan
   Dünya işi için yapmazsın eylem
   Sizlere dualar ederiz artık.

   “Huzur Sokağı”dır sütun yazılar
   Bilal’lar, Feyza’lar ağlar dadılar
   Hıra Altay’larla dolsun dualar
   Beş vakit Namazda anarız artık.

   Allah için yazan bütün yazını
   Hak yolunda söylen bütün sözünü
   İsmail YILMAZ’da sürer izini
   Topluca izine gideriz artık.
   10.05.1965 – Bursa

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   ASİL AZMAZ

   ”Asil azmaz” derler bu ata sözü
   Pek doğru söz insan azmamalıdır.
   Mertoğlu mertin hem doğrudur özü
   Yüze gülenlere kanmamalıdır.

   Namerdin elini sakın ha tutma
   Sır var ise sırrı sakın ha satma
   Cambaza kündeyi sakın ha atma
   Şeytanla güreşi tutmamalıdır.

   Fırsatın bulursa biner omuza
   Çehresi azgındır hiç gülmez yüze
   Yediği ekmeği göstermez göze
   Bunlar iyi insan sanmamalıdır.

   Hasta insanların içleri yanar
   Sarhoş kimselerin kafası döner
   Menfaat uğruna elini sunar
   Bunun ateşine yanmamalıdır.

   Vatanın sevgisi üstün her şeyden
   Sırrını her zaman gizle herkesden
   Annenden, babandan hem kardeşinden
   Gizleyip her yerde anmamalıdır.

   İSMAİL YILMAZ’da söyler bu sözü
   Birçok kimselere kararmış özü
   Siması sararmış ağlıyor gözü
   Düşmanın aşına banmamalıdır.
   13. 02.1971 – İslahiye

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   GÖRÜLMÜŞ MÜDÜR

   Seni sevdiğimi görüp bilmezler
   Gizliyi bilenler görülmüş müdür?
   Fakir diye seni bana vermezler
   Yoksulu sevenler görülmüş müdür?

   Fakir hayat boyu yürüyemez mi?
   Eşine giysiyi bürüyemez mi?
   Bir it bir deriyi sürüyemez mi?
   Açlıktan ölenler görülmüş müdür?

   Sevenlere olur samanlık seyran
   Yar severse ben de olurum hayran
   Kuru ekmek bir de bulursak ayran
   İsteksiz içenler görülmüş müdür?

   Sevdiğimi başa taç da ederim
   Koyun olsa çoban olur güderim
   Nere gitse peşi sıra giderim
   Sevgiden dönenler görülmüş müdür?

   Sevgilinin ince belde sarmadan
   Kutsal bildiğini üzüp, kırmadan
   Mürşit kapısına pişip varmadan
   Yüceye erenler görülmüş müdür?

   İsmail Yılmaz der sevdim burada
   Elde kimse tutmaz kaldım arada
   Dört kişi omuzlar olun orada
   Gidip de gelenler görülmüş müdür?

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ – İslahiye

   BURSA GÜZELLERİ – 1

   İstanbuldan daha ince modeli
   Ne güzel yaratmış Mevlam Bursa’da,
   Sözümü dinleyin pek de önemli
   Tipler, sima birdir hepsi Bursa’da

   Sıra geldi Bursa güzellerine
   Musade etseler yazarlarına
   Yabancılar girse pazarlarına
   Seçemezler birbirini Bursa’da.

   Saç sarışın, yüzler beyaz nur topu
   Fidan gibi, sülün gibi, bir yapı
   Gönül verse çıkarılır bir tapu
   Böyle düşünürsün her an Bursa’da.

   Kınalanmış sanki nazik elleri
   İnsanı mest eder şirin dilleri
   Çembere alınmış ince belleri
   Yürüyüşler gayet sade Bursa’da.

   Görmedik orada şişman bir bayan
   Gözleri bir badem, kaşlara hayran
   Sarışın ziyade, esmeri olan
   Vücutlar normaldir hepsi Bursa’da.

   Seçilmez hiç biri sanki bir gülman
   Zariftir dudaklar bakmaya kıyman
   Olsa helalinde sevmeye doyman
   Güzelle doludur Yeşil Bursa’da.
   02.09.1966 – Bursa

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ – İslahiye

   BURSA GÜZELLERİ – 2

   Esmer güzelleri söyleyim size
   Değişik huyları görünür göze,
   Severler hem de terslerler yüze
   Dil imaj gayrisi budur Bursa’da.

   Bunlardan başkası hepsi bir sima
   Ceylan gibi gezer benzerler aya
   Yanaklar kırmızı gözleri ela
   Bu nasıl güzellik Yeşil Bursa’da.

   Cümlesi harika narin dudaklar
   Göğüsler ileri, çökük yanaklar
   Altın bilezikle dolu bilekler
   Görenleri hayran kalır Bursa’da.

   Atalar Avrupa gören kişiler
   Ellerde marifet sanatı işler
   İncilere benzer dizilmiş dişler
   Tertemiz bakımlı kızlar Bursa’da.

   Ne kadar metetsem yine az olur
   Etmeyin nazarı değer göz olur
   Hepsi birbirinden çok güzel olur
   Bitmez ve tükenmez sözler Bursa’da.

   İsmail YILMAZ der bu kadar yeter
   Her taraf yeşildir bülbüller öter
   Bütün güzelleri gül gibi kokar
   Esansa ihtiyaç yoktur Bursa’da.
   02.09.1966 – Bursa

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ – İslahiye

   BÜLBÜL FİĞAN EDER

   Bülbül figan eder gül yapragında
   Yaprağa mı yoksa güle ağlarsın?
   Ayrı düşmüş vatanında elinde
   Vatana mı yoksa yare ağlarsın?

   Ötme bülbül ötme nedir bu halin?
   Seller gibi akar gözünden yaşın
   Darıldı mı sana yarenin eşin?
   Yarene mi yoksa eşe ağlarsın?

   Ne ötersin bülbül bahtı karalı
   Okla mı vuruldun göksün yaralı?
   Çok oldu mu bu yarayı alalı?
   Yaraya mı yoksa dosta ağlarsın?

   Birgün geldi doğdun emir böyledir
   Aşka düşenleri derdi ağlatır
   Ayrılık ateşi her an söyletir
   Ayrılığa yoksa nara ağlarsın?

   Avcıların gelmiş gözlüyor seni
   Halâ mı edersin zarı fiğanı?
   Gelmiş midir yoksa ölüm fermanı?
   Fermana mı yoksa aşka ağlarsın?

   Bu dünya bakidir kimseye kalmaz
   Kervan göç eylemiş bir daha dönmez
   Ağlamanı sorar İSMAİL YILMAZ
   Az ömre mi yoksa göçe ağlarsın?

   İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ – İslahiye

   GELİR – 1

   Önceleri duygusuzca bakarken
   Baktıkça güzele bakasım gelir.
   Aslı olup Kerem diye yakarken
   Yandıkça güzeli yakasım gelir.

   Sallanı sallanı gider suyuna
   Eğdirmiş boynunu bakar sağına
   O güzel elleri vermiş elime
   Tuttukça ellerim yanasım gelir.

   İncedir beli de siyahtır saçı
   Güzeller içinde nazlıdır nazlı
   Önceden küçüktü sevdiğim gülü
   Sordukça arayıp bulasım gelir.

   Keklik misin yücelerden uçarsın
   Turna mısın gerdanını açarsın
   Şahin gibi kanadını saçarsın
   Sevdikçe yüzünü göresim gelir.

   Bakınca halinden beter olmalı
   Amcam pederine haber vermeli
   Altınlarla kıymetini bilmeli
   Çektikçe ayrılık evesim gelir.

   İsmim İSMAİL’dir soy adım YILMAZ
   İki seven canı ayırmak olmaz
   Vuslada ersekde gaygımız kalmaz
   Ömrümce güzeli sevesim gelir.
   1938 İntilli Köyü/İslahiye

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   GELİR – 2

   Öksüz oldum aralarda tozarım
   Tozdukça güzeli göresim gelir.
   O güzelin sevgisini sezerim
   Sezdikçe güzeli göresim gelir.

   Gökçe Dağ’ın dik başları çok yüksek
   Göztepe’nin üzerinde bir tümsek
   Harlı Bağ’da Gavur Göl’e bir insek
   İndikçe güzeli göresim gelir.

   Del’olmuşum sağdan soldan gezerim
   Uçan kuşlardan da haber sorarım
   Sensiz bu dünyada canı neylerim
   Sessizce yüzünü göresim gelir.

   Amca kızı deli gibi sevmeli
   Ayın ışığında nerde bulmalı
   Küçük kardeşiyin gönlün görmeli
   Andıkça yüzünü göresim gelir.

   Güzeller güzeli eşim olmalı
   Çıkıp Akçınar’da yari bulmalı
   Annacımda amca kızı durmalı
   Durdukça yüzünü göresim gelir.

   Bindokuzyüz otuz sekiz senesi
   İSMAİL YILMAZ’ın aşk pervanesi
   Sevdiği Sultan da tek birtanesi
   Sevdikçe yüzünü göresim gelir.
   1938 İntilli Köyü/İslahiye

   İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ – İslahiye

   DAİM PARA

   Dertlilere deva verir
   Para para daim para,
   Hastalara şifa verir
   Para para daim para.

   Sevdirmiştir kendisini
   Söyleyim en doğrusunu
   Yaşattırır yuvasını
   Para para daim para.

   Fukaranın hakkın verir
   Hasenetin hayrın bilir
   İyi amel yapmış olur
   Para para daim para.

   Batıl inanca bağlanan
   Onunla her işi sanan
   Doğru değil hep de yalan
   Para para daim para.

   Mazlumları haksız yeren
   Zalimleri haklı gören
   Zavallıyı mahkum eden
   Para para daim para.

   Yapmadığı hiç iş yoktur
   Hayırında şerri çoktur
   Kalplere saplanan oktur
   Para para daim para.

   Anayı kızdan ayırtan
   Mümin olanı darıltan
   Münafıkları bağırtan
   Para para daim para.

   İSMAİL YILMAZ’ı bulsan
   Boş olan keseye dolsan
   Karnı açları doyursan
   Para para daim para.
   11.12.1973 – İslahiye

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   GAFİL OLMA İNSANOĞLU

   Gafil olma insanoğlu sonra halin perişan
   Bir gün giden bu faniden, pişman olun o zaman
   Çalış, fırsat elde iken, değerlendir ol ehil
   Görün narı cehennemi yalvarırsın o zaman.

   Ecel gelir bir gün başa, gözün aç gafil insan
   İster vali, ister paşa, öleceksin bir zaman
   Hepsi senden sorulacak bulamazsın bir kefil
   Ne yaptınsa göreceksin karşılığın o zaman.

   Ahirete çalışmalı dünyayı boştur satman
   İkisini bir tutmazsan ziyan eden o zaman
   Annen, baban, oğlun, kızın emanettir bunlar bil
   Çalış bunların rızkına, muhtaç etme bir zaman.

   Namaz, oruç farz olmuştur Hac’ın zekadın her an
   Müslümansan ede eyle, sorumlusun her zaman
   Eğer kul hakkın boynuna aldın ise ey gafil
   Ara bul hak sahibini, helal etsin şu zaman.

   Küfür, gıybet ettin ise, çeken bol olur cezan
   Eğer zengin, eğer fakir göreceksin, et iman
   Sorulacak bunun hepsi, yatarsan hakkın sebil
   Seher vakti ağlayarak tövbe eyle her zaman.

   Ver benim muradımı sen, yarabbel el alemin
   Yar et beni sevdiğine, sevdir beni her zaman
   Yüzü kara bu kuluyun, çoktur günahı, cahil
   Sensin ancak af tanrısı, af et beni el aman.

   Ol Muhammet Mustafa’ya, ümmet eyle bizi sen
   Gece gündüz ağlayarak, yol alırım her zaman.
   Dert çok İSMAİL YILMAZ’ın huzurda durur sefil
   Ret etme sözümü yarap, çağırırım her zaman.
   01.01.1960 – İslahiye

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ – İslahiye

   GELİNİM OLUR

   Adana’da bir kız gördüm
   Gelinim olur İnşallah.
   Saygı ve hürmeti gördüm
   Gelinim olur inşallah.

   Ben isterim oğlum ne der
   İleride dua eder
   Bu güzel olmasın heder
   Gelinim olur inşallah.

   Oğlumu ikna etmeli
   Güzele düğür gitmeli
   Bu işler olup bitmeli
   Gelinim olur inşallah.

   Boyu oğlumun boyunda
   Huyu oğlumun huyunda
   Suyu oğlumun suyunda
   Gelinim olur inşallah.

   Allah özenip yaratmış
   İyiye güzellik katmış
   Varlığa, nimete batmış
   Gelinim olur inşallah.

   Babasını tam bilirim
   Uğruna köle olurum
   Oğluma gelin alırım
   Gelinim olur inşallah.

   İsmail YILMAZ ne ister
   Yalvarır, yakarır sesler
   Allah’ım iyilik göster
   Gelinim olur inşallah…
   İslahiye –

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ

   GEREK

   Nedim İLGÜN’e
   Anaların ayak altı cennete giden tek yol,
   Atalara sayğı gerek bilğeyi saymak gerek.
   Ana baba ihtiyarlar, tutmaz ayak ne de kol,
   Sev küçüğü say büyüğü atayı sevmek gerek.

   Hoş tutasın her gönülü sadakat baki gerek,
   Derindir manası ismin bunları bilmek gerek,
   Şefahattır yüze gülen terki def etmek gerek,
   İstikbalin menbasını fark edip bilmek gerek.

   Menbaalar birkaç koldan menzile akar gider,
   Menzil uzak, yollar sarptır, ol menbaa var eder,
   Ağlar sızlar konuşmaya halk içinde ar eder,
   Atın hazır, yolun uzak, menzile koşmak gerek.

   Bu bir emri ilahidir, çalışan mahrum olmaz,
   Hoş tutasın sen atanı duası yerden kalmaz,
   Kırma gönlünü onların, onlardan zarar gelmez,
   Ana baba emanettir, kıymetin bilmek gerek.

   Ol Allah’ı seven kişi lütfuna mazhar olur,
   Burası bir imtihandır, çalışan serdar olur,
   Hoş tutmazsan ata gönlün emekler heder olur,
   Baba ana dünyadayken duasın almak gerek.

   Çok küçükken sevmiş idim, görüşmemiz güç oldu,
   Felek bana yar olmadı her işimiz felç oldu,
   Neler geldi, neler geçti, bunun hepsi hiç oldu
   Aşık İsmail YILMAZ’ı, atayla anmak gerek.
   10.07.1965 – Maltepe/İstanbul

   İslahiyeli Aşık İsmail YILMAZ – İslahiye

   ASKER ŞİİRİNE CEVAP

   Yeğenim Selahattin YILMAZ’a
   Kardeşimin oğlusun sen, asker oldun piyade
   Sınırları bekle her an güven olsun günlerde.
   Çok severim bilirsin sen gönle doldun ziyade
   Aileni bekliyorsun güven duysun onlarda.

   Mektubunu alır almaz gönlüm güldü şad oldu
   Şiirini okudum da gözüm ağlar yaş doldu
   Bize kutsal vazifedir cümle alem kul oldu
   Askerliği herkes sever şunlar, bunlar, onlar da.

   Vatan bize emanettir çalışırız elbette
   Gazi çıkar, şehit çıkar bu fedakar millette
   Vatan için uyanık ol, olmayasın gaflette
   Ondan bundan, kötülükten söz edersin onlarda.

   Unut artık o geçmişi, düşme sarhoş peşine
   Ölse dahi tükürürler o sarhoşun naşına.
   Yaşamaksa tam niyetin, acı kendi yaşına,
   Meyhane ne? sarhoşluk ne? söz edersin onlarda.

   Temiz bir aslın var senin, neden böyle yaparsın?
   Gelecek o temiz nesle, kötü ahlak katarsın.
   Yarın sen de baba olun, ahlaksıza çatarsın,
   Yaşamak var, yaşatmak var, ne istersin onlarda?

   Geçmişe bir göz atmalı, o tarihde neler var?
   Fatih’ler var, Yavuz’lar var, sultanlar var, hanlar var.
   Fatma’lar var, Asena var, Göv Mehmet Çavuş’lar var.
   Vazifeyi yapar iken ibret alın onlarda.

   Mecbur ettin İSMAİL’i söylettin bu sözleri,
   Merak ettim şiirini düşündürdün özleri.
   Tut sözümü bırakma sen büyüğüyün izini,
   Sakın olha yapmayasın hiyanetlik anlarda…

   İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ – İslahiye

   AĞLAMA – 2

   Ecel gelip baş yastığa düşmüştür,
   Fırsat gitti elden gözüm ağlama.
   Ana, baba, kardeş burda kalmıştır
   Yalvarmak çaresiz boşa ağlama.

   Nerde kaldı oğlun kızın evladın
   Malın mülkün hani onca servetin
   Peygamberin yapman nice sünnetin
   Zaman geçti diye sakın ağlama.

   Hararetten yanar dimağın kurur
   Ezrail karşıda su ile durur
   Yok ise amelin imanın alır
   Yardımcı yok diye sakın ağlama.

   İSMAİL YILMAZ der bana o günde
   Sureyi Yasini okut o anda
   Tövbem kabul ola Yüce katında
   Ömür gitti gönül sakın ağlama.
   10.01.1949 – İskenderun

   İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ

   BU GÜNLER KENDİME

   Bu günler kendime bir hal oluyor
   Kimseye bu sırrı açamıyorum,
   Badeler dolarak bana geliyor
   İzin verilmezse içemiyorum.

   Halden bilen yok da neler söyleyim
   Yoluna bu canı feda edeyim
   Sen gelmezsen söyle ben mi geleyim
   Bu teklifi sana edemiyorum.

   Bütün kötülükten kaçınmalıdır
   Dünyaya iyilik saçılmalıdır
   Seven sevdiğine açılmalıdır
   Eşe dosta haber veremiyorum.

   Aşka düşen kişi severek yanar
   Bade sunulunca içerek kanar
   Bu hararet bilmem ne vakit söner
   Aşkın ateşinden duramıyorum.

   Bir ah çeksem bunu kimler bilecek
   El alem gıybetle bana gülecek
   Bilsen belki gönlün beni sevecek
   Bu aşkımı sana açamıyorum.

   İsmail YILMAZ der gün gelir solar
   Allâh’ın emri de yerini bulur
   Gücenme sözüme böylece olur
   Bana güven yalan söylemiyorum.
   05.02.1940 – İntilli köyü/İslahiye

   İslahiyeli Ozan İsmail YILMAZ – İslahiye

   Yanıtla