Portekiz’in Müslümanların elinde olduğu dönemde (7- 14- yy), genellikle belirli bir kentin aynı sokağında yaşayan ve aynı zanaatla uğraşan kişilerin oluşturduğu örgütlü birliklere Lonca (gremio) denirdi. Her lonca çoğunlukla aynı zanaatla geçmişte uğraşmış birini koruyucu aziz seçer ve bu azizin resmini taşıyan bir sancakla temsil edilirdi. Bu nedenle loncalar halk arasında bandeira’lar (sancak) olarak bilinirdi. 14. yüzyılda denizaşırı ticaretin gelişmesi sonucunda, özerk loncalarla kraliyet eyalet yönetimleri ve meclisleri arasındaki bağlar sıkılaştı. Lonca üyeleri dört aşamadan geçerdi: Çırak, kalfa, diplomalı ve usta. Her loncaya bir usta başkanlık ederdi. Ustalar loncanın politikasını denetler, işin niteliklerine ve çıraklann sınanmasına ilişkin kurallan saptarlardı. Bütün loncaların yönetimi Casa dos Vinte e Ouatro (Yirmi Dörtler Kurulu) adı verilen ve 12 loncadan seçilmiş ikişer temsilciden oluşan bir kurulun elindeydi. En az 40 yaşında olması gereken kurul üyeleri kendi loncalanndaki ustaların üçte ikisinin oyuyla seçilirlerdi.
Özerk statülerini yitirdikten sonra, Portekiz krallannm asker toplamada başvurduğu bir araç durumuna gelen gremio’lar, aynı zamanda Cortes’in (Parlamento) karar alma sürecinde de etkili olmaya başladılar. Feodal toplumdan sanayi toplumuna geçişe katkıda bulunan bir kurum işlevini görmenin yanı sıra daha dolaylı olarak modern işçi sendikalarına örnek oluşturdular.
Hemen Yorum Yaz